خاطره ای از استاد احدی پیرامون ارادت سید علی اقا قاضی( قدّس الله تربته الزكية ) اُستاد ایت الله بهجت(رضوان الله تعالى عليه) در زیر نقل می شود:

روزی معظم له فرمودند: در همین سفر اخیر که به کربلا داشتم (تابستان ۱۳۸۹) از طرف بعثه آیة آيت الله العظمى خامنه اى به بنده گفتند در حرم حضرت اباعبدلله الحسین علیه السلام سخنرانی کنید. بنده هم با توجه به اینکه آمادگی نداشتم اما دستور دوستان رو اجابت کردم و ساعتی در صحن شریف حضرت به سخنرانی پرداختم، بعد از اینکه سخنرانی بنده تمام شد از پشت بلندگو اعلام کردند که این حقیر از شاگردان حضرت آیة الله العظمی بهجت قدس سرة هستم، این مطلب باعث شد مردم به من بنده لطف کنند وگرنه بنده که قابل نبودم.

یکی از پیرمردهای عراقی برای بنده می گفت زمانی که آیة الله بهجت در مدت تحصیل در عراق به دیدار شیخ العرفا آیة الله العظمی آقا سید علی قاضی می رفتند، این عارف جلیل القدر در مقابل پای آیة الله بهجت تمام قد بلند می شد.

بعد از آنجا با برخی از جوانان روزی به نجف قبرستان وادی السلام رفتم، نوه آیة الله قاضی به استقبال این حقیر آمد و بنده را به آغوش کشید و شب را هم در اقامتگاه مخصوص آیة الله العظمی سید علی آقای قاضی مهمان ایشان بودیم. ایشان برای بنده نقل کرد روزی آیة الله بهجت در زمان تحصیل به محضر پدر بزرگم آمده بودند، بعد از رفتن آقای بهجت آیة الله العظمی قاضی بلند می شوند و می گویند:ولله این بهجت گناه کردن بلد نیست! 

بعدش می فرمایند: تهران بواسطه این مرد آباد می شود.

توضیح: همیشه این جمله بر لبان مبارک ایشان جاری است: بنده که قابل نیستم.