کراماتی درباره تولد و دوران کودکی امام حسین علیه السلام(۱)

امام حسین علیه السلام سه ماه زودتر از موعد به دنیا آمد و از این تولد زودرس جان سالم به در برد. وضعیتی غیرعادی که تنها برای حضرت عیسی اتفاق افتاد و گفته شده که برای حضرت یحیی پسر حضرت زکریا نیز رخ داده است.(۲)

حضرت محمد صلی الله علیه و آله ۴۰ روز در حالی که انگشت سبابه، زبان و یا آب دهان خود را در دهانش می ‌گذاشت، مراقب او بود.(۳) تعداد فرشتگانی که از آسمان فرود آمدند تا در خوشحالی حضرت محمد صلی الله علیه و آله به خاطر این تولد شریک شوند، حدود یک هزار بود.(۴) در همان زمان جبرئیل تبریک و تسلیت خداوند را به او ابلاغ کرد.(۵) او به حضرت محمد صلی الله علیه و آله مشتی از خاک کربلا داد.(۶) او امام حسین علیه السلام را هنگامی که مادرش در خواب بود در بغل گرفت و تکان داد.(۷)

فرشته ای از تولد امام حسین علیه السلام سود برد: خداوند فرشته‌ای را برای مجازات به جزیره‌ای تبعید کرده بود، او بالهایش شکسته بود، هنگامی که گروهی از فرشتگان را در حال عبور دید که برای تبریک به حضرت محمد صلی الله علیه و آله می‌ رفتند، ‌از آن ها خواهش کرد که او را با خود ببرند، او بالهای شکسته خود را با مالیدن به کودک تازه متولد شده به سادگی بهبود بخشید و با شفاعت حضرت محمد صلی الله علیه و آله عفو شد و بار دیگر به جایگاه خود در بهشت بازگشت و از آن به بعد مولی امام حسین علیه السلام نام گرفت.(۸)

او همان کسی است که زائران قبر امام حسین علیه السلام در کربلا را ثبت می ‌کند.(۹) حضرت محمد صلی الله علیه و آله، پسر خود ابراهیم و نوه‌اش امام حسین علیه السلام را بر زانوانش می ‌نهاد و به واسطه جبرئیل مطلع شده بود که خداوند هر دوی آن ها را زنده نخواهد داشت و او تنها می ‌تواند زندگی یکی از آن دو را با مرگ دیگری نجات دهد، او در حالی که اشک می ‌ریخت ابراهیم را رها کرد تا امام علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها نگریند.

کراماتی درباره مرگ او

وقتی امام حسین علیه السلام در صحنه کارزار فرو افتاد.(۱۰) روز تاریک شد و ستارگان قابل رویت شدند و غیره، آسمان سرخ شد(۱۱) آسمان خون بارید به گونه‌ای که آثارش بر سرها و جامگان مردم حتی مردم خراسان باقی ماند،(۱۲) در زیر سنگ ‌ها در شام و دیگر جاها خون پدیدار شد.(۱۳) از دیوارها خون بیرون آمد(۱۴) در شب مرگ امام حسین علیه السلام ام سلمه یا ابن عباس در رویایی حضرت محمد صلی الله علیه و آله را با سر و روئی خاک آلود می‌ بیند که خون خود را در ظرفی می ‌ریزد (۱۵) خاک کربلایی که جبرئیل یا فرشته ای دیگر به حضرت محمد صلی الله علیه و آله داده بود و ام سلمه آن را نگه داشته بود در شب بعد از مرگ امام حسین علیه السلام به خون تبدیل شد.

ام سلمه که دریافته بود آن حادثه غمبار به اتمام رسیده، ‌گریه کرد؛ او اولین کسی در مدینه بود که گریست. (همه این اخبار که حضرت محمد صلی الله علیه و آله را در حال جمع ‌آوری خون شهدای کربلا و یا دریافت مشتی از خاک کربلا نشان می ‌دهد و مانند آن به شکل حدیث ‌هایی با اسنادهای متفاوت و گونه‌ های متعدد، خاصتاً در مسندها(فقهی و غیرفقهی یا معتبر و غیر معتبر) آمده‌اند؛ برای مجموعه ‌ای از آن ها که بر اساس موضوع مرتب شده باشند.(۱۶)

اجنّه گریه کرده و اشعاری قرائت کردند؛ همسران اجنه مرثیه‌های خاکسپاری بر زبان آوردند؛ ام سلمه و زنان دیگر صدای آن ها را شنیدند. فرشتگان هنگامی که سر امام حسین علیه السلام به دمشق برده شد گریستند.(۱۷)

حتی حیوانات وحشی و ماهیان نیز گریستند.(۱۸) امام علی علیه السلام می ‌دانست که پسرش در کربلا کشته خواهد شد و وقتی از این مکان گذرکرد، ایستاد و گریست و به نبوت حضرت محمد صلی الله علیه و آله شهادت داد او نام کربلا را تفسیر کرد: کرب و بلا (محنت و آزمایش).(۱۹)

شهیدان کربلا بدون حسابرسی اعمالشان وارد بهشت خواهند شد.(۲۰) شخصی نامعلوم که همه صدای او را می ‌شنیدند ولی هیچ کس او را ندید، در طول شب قبل از جنگ آیات و عید را می ‌خواند.

کرامات سربریده(۲۱)

هنگامی که سر منتقل می ‌شد، قلم مرموزی از جنس پر آیات و عید را بر دیواری می ‌نوشت. همین آیات در کلیسایی در رم که ۳۰۰ سال قبل از رسالت حضرت محمد صلی الله علیه و آله ساخته شده، نوشته شده بود. سر، عطری از خود منتشر می ‌کرد و راهبی که تحت تأثیر نور حیرت ‌انگیز ساطع شده از آن قرار گرفته بود مبلغی پول داد تا آن را در حجره خویش نگه دارد. شب هنگام سخن گفت و روز بعد راهب مسلمان شد و دراهمی که او داده بود به سنگ تبدیل شد؛ ماری به یکی از سوراخ ‌های بینی سر بریده خزید و از دیگری بیرون آمد.(۲۲) سر آیات قرآن را قرائت کرد.(۲۳) خولی که آن را در شب ورودش به کوفه به خانه‌اش برده و زیر سبویی نهاده بود، ستونی از نور از آسمان فرود آمده و پرنده‌ای سفید به دور سبو می ‌چرخید. مجازات کسانی که به امام حسین علیه السلام توهین کرده و او را مجروح ساختند. همه کسانی که به امام حسین علیه السلام ظلم کردند با مصیبتی فوری یا نهایی روبرو شدند:(۲۴)

این موارد ذکر شده است. قتل،‌ کوری،‌ بیماری ‌های مختلف (برای مثال جذام،‌ تشنگی دائم، دست های خشک هم چون چوب در تابستان و مرطوب و نمناک در زمستان) نیز مرگ در اثر سوختگی؛ نیش عقرب، ضعف و ناتوانی، ‌فقر، رانده شدن از خانه توسط همسر کسانی که اموال متعلق به امام حسین علیه السلام را دزدیدند نیز مجازات شدند: کسی که عمامه امام حسین علیه السلام را به سر خود نهاد به جنون مبتلا گشت و کسی که عبایش را پوشید به فقر دچار شد و کسی که عطر او، گیاهان رنگ زا و لباس ‌هایش را استفاده کرد به جذام و یا ریزش مو مبتلا شد. اقلام دزدیده شده،‌ دست خوش تغییراتی شدند که یا آن ها را غیر قابل استفاده ساخت و یا ارزش خود را از دست دادند:(۲۵)

گوشت شتران تلخ شد یا آتش گرفت، گیاهان رنگ زا و عطریات به خون بدل شدند و طلا در دست زرگران به مس یا آتش تبدیل شد، زعفران آتش گرفت. صفات فراطبیعی امام حسین علیه السلام که کراماتی پدید آورد.(۲۶)

پیشانی او قدری سفید بود که مردم می ‌توانستند در تاریکی راه خود را به سوی او پیدا کنند. او قادر به معالجه بیماری بود.(۲۷) او با دمیدن بر علامتی سفید در میان دو چشم زنی مؤمن باعث محو آن شد،(۲۸) او تب فردی بیمار را معالجه کرد. او دست مردی را که به خاطر لمس دست زنی به هنگام طواف کعبه به وی چسبیده بود جدا کرد، فقها قبلاً ‌تصمیم به قطع دست گرفته بودند.

قوای خارق العاده امام حسین علیه همچنین او را قادر ساخت.(۲۹) تا فرزندی شیرخواره را به حرف درآورد و نام پدر واقعی ‌اش را آشکار کند، به هر کسی که از او خواست امکان حضور در وقایع گذشته در مکان های بسیار دور را بدهد (امام علی علیه السلام و حضرت محمد صلی الله علیه و آله در مسجد قبا)،(۳۰) و برای پسرش انگور و مو در غیر فصل آن فراهم کند و نخلی بی ثمر را میوه دار کند و تشنگی همه پیروانش را با گذاشتن انگشت سبابه‌اش در دهان ایشان فرو بنشاند و برای آن ها در روز جنگ غذاهای آسمانی فراهم کند.(۳۱)

و آب را در کربلا با پرتاب تیری نزدیک خیمه همسرانش جاری سازد.(۳۲) او به سوی آسمان علامتی داد و گروهی از فرشتگان فرود آمدند تا برای او بجنگند، ‌اما او فدا کردن خود را برگزید. او می ‌توانست آینده را ببیند و رازها را بداند. کلاً‌ این حضرت محمد صلی الله علیه و آله است که به نزدیکان او و یا به خود امام حسین علیه السلام در رؤیا از مرگی که در انتظار اوست خبر می ‌دهد.

او به پنج تن(۳۳) می ‌گوید که امام حسین علیه السلام همانند برادرش ظالمانه کشته خواهد شد و اخلاف آن ها از حسابرسی اعمال در روز قیامت بخشوده خواهند شد، اما این یک حیوان وحشی است که احساسات کوفیان را نسبت به او بر ملا می ‌کند.(۱۲) او از قبل می ‌دانست که عمر بن سعد فرمانده سپاه دشمن است (و مرگ او را به فاصله کوتاهی بعد از مرگ خودش پیش ‌بینی کرده بود)(۳۴) و می ‌دانست که سرش به نزد ابن زیاد برده خواهد شد و حامل آن هیچ پاداشی دریافت نخواهد کرد؛(۳۵) او از خروج گروهی از خدمتکارانش در روز روشن مانع شد و چون نافرمانی کردند و کشته شدند،‌او نام قاتلان را به اطلاع حاکم رساند.

پی نوشت

(×). اختصارات ذکر شده در این متن: بل= بلاذری؛ ط.= طبری، ج ۲؛ ارط= ابن رستم طبری؛ مفـ.= مفید؛ اش.= ابن شهر آشوب، ج ۳؛ اکث= ابن کثیر، ج ۸؛ محسن.ا.= محسن امین.
(۱). (ارط، ص ۷۱،‌اش، صص ۲۰۹، ‌۲۳۱، ۲۳۷).
(۲). (اش، صص ۲۰۹، ۲۳۹).
(۳). (ارط، ص ۷۹؛ اش، ص ۲۲۸ و بعد؛ خبر مشابه: ارط، ص ۷۳؛ اش، ص ۲۱۳).
(۴). (ارط، ص ۷۲؛ اش، ص ۲۰۹، محسن ا.، ص ۱۶۳).
(۵). (محسن ا.،‌ص ۱۶۳).
(۶). (اش، ص ۲۲۹).
(۷). (ارط، ص ۴۹، اش، ص ۲۲۸ و بعد و غیره).
(۸). (ارط، ص ۷۹).
(۹). (اش، ص ۲۳۴ و بعد).
(۱۰). (بل، ص ۶۶۱ ر؛ هو، ص ۲۵۱؛ اش، ص ۲۱۲ و بعد،‌ محسن.ا. صص ۳۰۲ و بعد، ۳۰۵ و بعد).
(۱۱). (بل، ص ۶۶۰ پ؛ محسن ا.، ‌ص ۳۰۳ و بعد).
(۱۲). (بل، ‌ص ۶۶۷ پ؛ اش، صص ۲۱۲، ۲۱۸، ۲۳۸؛ محسن ا. ص ۳۰۴ و بعد).
(۱۳). (خبرهای مشابه، اش، ص ۲۱۳ و جز آن)، (محسن ا.، ‌ص ۳۰۴).
(۱۴). (اش، صص ۲۱۳، ۲۳۶؛ اکث، ص ۲۰۰ و بعد؛ محسن ا. ص ۱۶۳).
(۱۵). (ارط، ص ۷۳؛ مف، ص ۲۵۰ و بعد، اش، ‌ص ۲۱۳؛ اکث، صص ۱۹۹، ۲۰۰ و بعد).
(۱۶). (نک. المتقی المتهدی، در کتابشناسی ذکر شده)، (اش، ‌ص ۲۱۹؛ اکث، صص ۲۰۰،‌ ۲۰۱، محسن ا. ص ۳۰۶ و بعد).
(۱۷). (اش، ‌ص ۲۳۸).
(۱۸). (محسن ا. ص ۱۶۴ و بعد).
(۱۹). (اکث، ص ۱۹۹).
(۲۰). (ط، ص ۳۸۵).
(۲۱). (اش، ص ۲۱۷ و بعد).
(۲۲). (ارط، ص ۷۷ و بعد و جز آن).
(۲۳). (ط، ص ۳۶۹؛ اش، ص ۲۱۷ و بعد).
(۲۴). (اش، صص ۶-۲۱۴؛ محسن ا. صص ۵۱-۳۴۸).
(۲۵). (اش، صص ۲۱۵، ۲۱۸).
(۲۶). (اش، ص ۲۳۰).
(۲۷). (ارط، ص ۷۷).
(۲۸). (اش، ص ۲۱۰).
(۲۹). (اش،‌ ص ۲۱۰ و بعد).
(۳۰). (ارط، صص ۷۵، ۷۷، ۷۸).
(۳۱). (اش، ص ۲۰۹).
(۳۲). (اش، ص ۷۴ و قس. ص۷۲).
(۳۳). (اش، ص ۲۴۰).
(۳۴). (مف. ص ۲۵۱؛ اش، ص ۲۱۳).
(۳۵). (نک. مف. ص ۲۵۱).